आज कामानिमित्त बार्शीच्या चंदन झेरॉक्स येथे गेलो असता श्री.शिवाजी महाविद्यालयासमोरील रस्त्यावर पुस्तकाचा स्टॉल दिसला म्हणून थांबलो. सर्व पुस्तकांवरून नजर फिरवली आणि एक पुस्तक विकत घेतले. पुस्तकाचे पैसे देण्यासाठी मी त्यांचा क्यू आर कोड स्कॅन केला आणि पैसे ऑनलाइन पे केले. दुसऱ्याच क्षणात पुस्तक विक्रेत्याने त्यांचा मोबाईल खिशातून काढून पैसे आल्याची खात्री केली आणि सहज माझे नाव वाचले. त्यांनी लगेच माझ्याकडे पाहत विचारले "तुम्ही विशाल गरड का ?" मी म्हणले "हो". "ते वक्ते लेखक आहेत तेच ना ?" मग मी तोंडाचा मास्क बाजूला सारत म्हणालो "हो तो मीच" मला पाहून त्यांना इतका आनंद झाला की अगदी दुसऱ्याच क्षणात ते खूप प्रेमाने माझ्या जवळ येऊन म्हणाले "चला बरं सर तुम्हाला चहा पाजतो, अहो तुमची पुस्तके असतात माझ्याकडे, ते 'व्हय ! मलाबी लेखक व्हायचंय' हे पुस्तक मी बऱ्याच जणांना वाटली" यावर मी त्यांना म्हणालो "अहो काका,उलट आम्हीच तुम्हाला चहा पाजायला पाहिजे, आमच्या साहित्यरूपी अपत्याला तुम्ही एवढे नटवून थटवून त्याची प्रसिद्धी करता. चला चहा घेऊ" असे म्हणत शेजारच्या कॅन्टीनवर आम्ही चहा प्यायला गेलो.
तिथे चहा पीत पीत मी त्यांना त्यांचे नाव वगैरे विचारले तेव्हा त्यांनी सांगितले की "मी भगवानदास तापडिया, इथेच व्हि.के. मार्ट जवळ राहतो. पुस्तक विक्रीचा व्यवसाय मी सेवा म्हणून करतो". त्यांचा व्यवसायातला सेवाभाव पाहून छान वाटले. पिशव्यात पुस्तके भरायची, ठरलेल्या जागेवर आल्यावर तिथे तीन टेबल मांडायचे आणि त्यावर सगळी पुस्तके ठेवायची. सहज जरी कोणी तिथे पाहत उभारले तरी पुस्तकांची माहिती सांगत राहायची. खरंच लेखकाला घराघरात आणि सर्वसामान्यांत पोहोचवणारा हा पारंपरिक आऊटलेट असाच सुरू राहायला हवा. अशी जीवतोड मेहनत करून रस्त्यावरच विचारांचे दुकान थाटलेल्या माणसांचा आपल्याला मोक्कार अभिमान वाटतो. यातून ती किती श्रीमंत होतात हे माहीत नाही पण ते कित्येकांना विचारांची श्रीमंती बहाल करतात हे महत्वाचे. तापडिया काकांच्या पुस्तक व्यवसायास माझ्या शुभेच्छा
विशाल गरड
२४ जानेवारी २०२२
No comments:
Post a Comment